كنوا مابونی بنيانگذار شيتوريو كاراته‌دو در 14 نوامبر سال 1889 در شوری اُکیناوا به دنيا آمد. او به هفدهمين نسل از يكی از شجاع‌ترين مردان جنگی پادشاهی ريوكيو تعلق داشت. كنوا مابونی در كودكی از نظر فيزيكی ضعيف بود. اعضای خانواده او اغلب داستانهايی از رشادتها و دلاوريهای اجداد و نياكانش را برای او نقل می‌کردند و او هميشه رويای اينكه روزی از نظر فيزيكی قوی و مانند يكی از آنها شود را در سر می‌پروراند. در سن 13 سالگی كنوا مابونی به عنوان دانش‌آموز در مدرسه يكی از استادان معروف كاراته‌دو، استاد آنكو ايتوسو كه در شوری زندگی می‌كرد پذيرفته شد. كنوا مابونی هر روز آموزش می‌ديد، در هر شرايطی حتی در طوفان‌های سخت و نهايتا طی هفت سال او هنر كاراته شوری يا شوريته را آموخت.

وقتی كنوا 20 ساله شد، شروع به آموختن هنر كاراته ناها يا ناهاته نزد استاد كانريو هيگااونــّا كرد. كه بعدها اصول اين دو استاد بزرگ كاراته اُکیناوا اساس و پايه شيتوريو كاراته‌دو كه توسط مابونی ابداع گرديد، شد.

مابونی بعد از فارغ‌التحصيلی از دبيرستان و ترک خدمت نظام حدود ده سال در اداره پليس اُکیناوا خدمت كرد. شغل او ايجاب می‌كرد كه او به نواحی مختلفی از كشور برود و طی اين سفرها اين فرصت را داشت كه نزد اساتيد محلی كاراته‌دو شكل‌های ديگر اين هنر را نيز بياموزد. او همچنين هنر قديمی ريوكان بودو Ryokan Budo را نيز فراگرفت.

آغاز قرن بيستم، دوره وسيعی برای گسترش كاراته بود. در سال 1910 كاراته به عنوان يك درس مجزا در برنامه مدارس ژاپن گنجانده شد و اين به معنای شناسايی و قبول رسمی كاراته در ژاپن بود. اما هنوز هم کاراته فاقد يك تشکلیلات استاندارد، منسجم و منظم بود. اكثر اساتيد بيشتر به آموزشهای فيزيكی بدن، مچ‌ها، آرنج‌ها و انگشتان با استفاده از ماكی‌وارا و كيسه شن توجه می‌کردند، در آْن دوره يونيفرم رسمی كاراته نظير چيزی كه امروزه می‌بينيم وجود نداشت.

در طی اين سالها كنوا مابونی فعاليت آموزشی خود را آغاز كرد. مابونی و استادش با هم مدرسه کارته‌ای را به منظور آموزش اين هنر رزمی تاسيس كردند. در 13 فوريه سال 1918 پسر ارشد او كنِِِِي متولد شد. در همان سال كنوا مابونی اقدام به معرفی کاراته در بین ژاپنی‌ها كرده و اساتيد معروفی نيز در اين امر او را ياری نمودند. او جلساتی را در خانه خود با حضور گيچن فوناكوشی، چوجی هاناشيرو، چوشين چی‌بانا، توكودا، شيمپان شيروما، سيچو توكومورا و هوكو ایشی‌کاوا برای راهکارهای گسترش کاراته در ژاپن برگزار می‌كرد. علاوه بر اين در سال 1918 به او افتخار اجرای كاراته در حضور شاهزاده كنی و شاهزاده كاچو در مدرسه اُکیناوا داده شد. در سال 1924 كنوا مابونی به عنوان مربی كاراته در دو مدرسه مشغول شد و مفتخر به اجرای كاراته در حضور شاهزاده تی‌تی بو نيز شد.

در سال 1925 مابونی و چند استاد ديگر، باشگاه كاراته اُکیناوایی را تاسيس كردند و رويای او برای تاسيس يك باشگاه ثابت آموزش كاراته به حقيقت پيوست. اكثر اساتيد معروف كاراته مثل جوهاتسو كيودا، چوجون مياگی، موتوبو، چومو هاناشیرو، چوجو آُوشیرو، چوشين چی‌بانا و گوکنکی از مربیان این دوجو بودند.كنوا مابونی و چوجون مياگی از مربیان ثابت آن باشگاه بودند.

در آن دوران مربیان بيشتر روی آموزشهای فيزيكی تمركز می‌کردند. وقتی شاگردی از مربی می‌خواست تا چيزی را برای او توضيح دهد مربی به شاگرد فرصت می‌داد تا به او حمله كند تا سئوال او را با تکنیک‌های دفاعی مختلفی پاسخ دهد و آموزش آنان فقط تمرين مداوم همان تکنیک‌ها بود. همه اساتيد تكنيك‌های مختلف و منحصر به فردی داشتند، اما شيوه اصلی آموزش همه آنها يكی بود، آموزش عملی.

سال 1927 سال مهمی برای كنوا مابونی بود. او با جيگورو كانو پایه‌گذار جودوی مدرن كه برای تاسيس باشگاه جودو به اُکیناوا آمده بود ملاقات كرد. چوجون مياگی و كنوا مابونی فرصتی يافتند تا تکنیک‌های كاراته را برای کانو نمايش و توضيح دهند. كانو كاراته را فنی مناسب و ایده‌آل هم برای دفاع و هم براي حمله يافت و لذا در مورد ضرورت گسترش كاراته در ژاپن صحبت كرد. سخنان جیگورو کانو بقدری در روح و روان مابونی تاثير گذاشته بود كه وی تصميم گرفت به اوزاكا برود و خودش را وقف گسترش و ملی كردن كاراته در ژاپن كند.

از آنجا‌يی كه كاراته يك هنر اصیل اُکیناوایی بود، كنوا مابونی زمانی که به اوزاكا رفت با يك درك غلط از كاراته روبرو شد. در آنجا هيچ باشگاه عمومی برای كاراته وجود نداشت پس مابونی سعی كرد تا كاراته را در پاسگاه‌های پليس و معابد بودائی تعلیم و ترویج دهد. انبوه تماشاچيان در پذيرفتن كاراته مشكل داشتند، كنوا مابونی تلاش شبانه‌روزی خود را جهت ترویج کاراته آغاز کرد، او حتی "تامه شيواری" ( شكستن آجر و تخته) را تمرين می‌داد تا نيروی این هنر رزمی را به عموم مردم نشان دهد. بعضی مواقع از كاراته در دعواهای معمولی استفاده می‌شد كه اين امر با ايدئولوژی كاراته تناقض داشت و به اعتبار آن لطمه می‌زد. پليس هم سعی می‌کرد با كاراته مقابله كند چون مواردی وجود داشت كه طی دستگيری مجرمان، پلیس مجروح می‌شد.

با وجود همه اين مشکلات كنوا مابونی در راهی كه انتخاب كرده بود ثابت قدم بوده و تلاشهای پی درپی او نهايتا به ثمر رسيد و نتيجه آن تاسيس سازمانی با نام دای نيهون كاراته‌دو در سال 1931 شد. بعدها اين سازمان به نیهون كاراته‌دو کای تغییر نام داد و منجر به پيدايش شيتوكای مدرن شد. اكثر اعضاء سازمان شاگردان خود كنوا مابونی بودند که امروزه هسته اصلی فدراسيون شيتوكای كاراته ژاپن را شكل داده‌اند.

بعد از جنگ جهانی دوم باشگاه‌های كاراته يكی پس از ديگری در مدارس و دانشگاهها افتتاح شدند. آنها مسابقات مختلفی را برگزار کرده و آماده ميزبانی مسابقات قهرمانی در ژاپن می‌شدند. طی سالهای سخت جنگ جهانی دوم مابونی با وقف خودش برای گسترش و پيشرفت كاراته شيتوريو كمك شايانی به بازسازی ژاپن كرد. متاسفانه مرگ به او مهلت به ثمر رساندن ساير برنامه‌هايش را نداد و او در 23 می سال 1952 در‌گذشت.

كاراته شيتوريو كه به وسيله كنوا مابونی ابداع شده بود از قسمتهای برجسته‌ای از كاراته شوری استاد ايتوسو و كاراته ناهای استاد هیگااُنا اقتباس شده و نام شيتوريو از حروف شكل اول اسامی اين اساتيد شكل گرفته شده است. مابونی در حين آموزش شاگردانش در دوجو توجه زيادی به كاتاها می‌كرد. او معتقد بود كه كاتاها هم شامل تكنيك‌های دفاعی و هم تكنيك‌های حمله‌ای هستند که مهمترين بخش كاراته به شمار می‌آيند و دانستن معنای هر حركت در كاتا و اجرای درست آن ضرورت دارد. كنوا مابونی اولين نفری بود كه اصول Bunkai Kumite و Hokei Kumite را معرفی كرد، كه هدف و استفاده درست از هر كاتا را نشان م